هیچ باغبانی را سرزنش نمی کنند که چرا دور باغ خود حصار و پرچین کشده است، چون باغ بی دیوار از آسیب مصون نیست و میوه و محصولی برای باغبان نمی ماند. هیچ کس هم با نام (آزادی) دیوار خانه خود را بر نمی دارد و شبها در حیاطش را باز نمی گذارد، چون خطر رخن? دزد جدی است. هیچ صاحب گنج و گوهری هم گوهرهای خود را بدون حفاظ در معرض دید رهگذران نمی گذارد تا بدرخشد، جلوه کند و چشم دل برباید، چون خود گوهر ربوده می شود. گوهر هر چه قیمتی تر باشد، در صد مراقبت از آن بالاتر می رود، هر چه که نفیس تر باشد بیم ربودن و غارتش بیشتر است و مواظبتش لازم تر. گوهر عفاف را به بهای چند نامه و نگاه و لبخند نفروشند.
زن، به خاطر لطافتی که دارد نباید در تیررس دست های خشن کامجویان دیوسیرت که نقاب مهربانی و عشق به چهره دارند، پژمرده شود و پس از آنکه گل عصمتش را چیدند او را دور اندازند، یا زیر پایشان له کنند. زن به خاطر عصمتی که دارد و میراث دار پاکی مریم است، نباید بازیچه هوس و آلوده به ویروس گناه گردد. گوهر عفاف و پاکی، کم ارزش تر از طلا و پول و محصول باغ و وسایل خانه نیست. دزدان ایمان وغارتگران شرف نیز فراوانند. اگر در مقابل پنجره خانه ات تور نزنی، از نیش پشه ها و مزاحمت مگس
ها در امان نخواهی بود.وقتی راه پشه ها را می بندی، خود را مصون ساخته ای نه محدود و زندانی. وقتی در خانه را می بندی یا پشت پنجره اتاقت پرده می آویزی، خانه خود را از ورود بیگانه و نگاه های مزاحم در پناه قرار داده ای،نه که خود را در قید و بند و حصار افکنده باشی. اگر برای ایمنی از خطرها و اسودگی از مزاحمان، خود را بپوشانی، نه کسی ایراد می گیرد و نه اگر هم ایراد بگیرد، اعتنا می کنی، چرا که سخنش را بی منطق و نا آگاهانه می دانی و می بینی.
اینکه دل باید پاک باشد بهانه ای برای گریز جاهلانه از همین مصونیت است و آویختن به شاخه لاقید، وگرنه از دل پاک هم نباید جز نگاه پاک و رفتار پاک برخیزد.
ظاهر آینه باطن است و ... ( ازکوزه همان برون تراود که در اوست.)
زن به خاطر ارزش و کرامتی که دارد باید محفوظ بماند و خود را حراج نکند. در بازار سوداگران شهوت، سادگی و خامی است که کسی خود را در معرض دید و تماشای نگاه های مسموم و چشم های ناپاک قرار دهد و به دلبری و جلوه گری بپردازد و خیال کند بیماردلان و رهزنان عفاف را وسوسه نمی اندازد و از زهر گناهها و نیش پشه های شهوت در امان می ماند! بعضی از (نگاهها)، ویروس گناه منتشر می کنند و بعضی چهره ها حشره مزاحمت جمع می کنند. خراب کردن همه دیوارها و برداشتن همه پرده ها و باز گذاشتن همه پنجره ها نشانه تیره اندیشی است نه روشنفکری! نشانه جاهلیت است نه تمدن!
آن که ایمان را به لقمه ای نان می فروشد، آن که یوسف زیبایی را با چند سکه قلب عوض می کند، آن که کودک عفاف را جلوی صدها گرگ گرسنه می برد، روزی هم پشت دیوار ندامت اشک حسرت بر دامن پشیمانی خواهد ریخت، در آخرت هم به آتش بی پروایی خود خواهد سوخت. از اول که جامه عفاف، سفید و شفاف است نباید گذاشت چرکاب? گناه بر آن بپاشد. از اول باید مواظب بود که این کاس? چینی نشکند و این جان بلورین ترک برندارد. از اول نباید به پای بیگانه، اجازه ورود به مزرعه نجابت داد که بوته های نورس عصمت را لگدمال کند، ولی... گریه بی حاصل است و بی ثمر، وقتی که شاخه شکست و گل چیده شد!
