تقدیم به دختران؛ مرواریدهای عفاف

هیچ طلا فروشی، طلاهایش را بر سر کوی و برزن، فریاد نمی کند. هیچ دست فروشی، بر سر چهارراه، گوهر نمی فروشد. این سیب و پیاز و هندوانه است که بر سر کوی و برزن فریاد می شود و این سیگار و آدامس و شکلات است که بر سر چهار راه و کنار خیابان ها عرضه می شود.آهای! دختران جهان! در همه ی شما رگه هایی از طلای معنویت هست. جنس وجود شما از لبو و شلغم و شکلات نیست. بگردید، گوهرهای وجودتان را پیدا کنید. هست، حتماً هست. گوهر فطرت، بی تردید در همه ی شما هست. ممکن است گرد و خاک گرفته باشد، ممکن است در زیر لایه هایی از غبار نسیان و عصیان، مدفون شده باشد، ممکن است لغزش و گناه، آلوده اش کرده باشد، ممکن است دودهایی که از کنده ی جهالت بر می خیزد، به سیاهی اش کشانده باشد، اما هست، بی تردید هست. نه فقط گوهر فطرت، که جواهر نجابت، حیا، عفت، صفا و مهر و صداقت، همه و همه در وجود شما هست و اندام شما، ظرف این جواهرات است...

هیچ فکر کرده اید که اگر کسی به این ظرف دست پیدا کند، همه ی آن جواهرات را اگر نبرد، لااقل آلوده می کند، می شکند، به زیر دست و پا می اندازد؟! اینقدر ساده انگار نباشید، اینقدر خود را دست کم نگیرید! روزگار، روزگار بدی است، اغلب آدمها برگرد کعبه ی نفس خویش می گردند. اکثر مردم، منافع خویش را طواف می کنند. هیچکس از گوهر رایگان کنار خیابان چشم نمی پوشد و به دنبال صاحبش نمی گردد. مردم دنیا دچار فراموشی شده اند. هیچکس یادش نیست که در کدام ایستگاه سوار شده ودر کدام ایستگاه باید پیاده شود.هیچکس یادش نیست که اصلاً برای چه او را به قطار زندگی راه داده اند. هیچکس یادش نیست که به هنگام سوار شدن، با او چه شرط هایی کرده اند! هیچکس یادش نیست که به قصد کدام ایستگاه، سوار قطار شده است. اغلب گمان برده اند که این قطار، همان مقصد است، آنقدر گیج و گنگ اند که حرکتش را نمی بینند، جابه جایی اش را نمی فهمند، رحل اقامت گسترده اند، رختخواب ماندن، پهن کرده اند. گمان می کنند که هر چه هست همین است. به همین دلیل، اغلب قید اخلاق و انسانیت و عاطفه را زده اند و بنا بر خواب و غفلت و سنگدلی گذاشته اند.

من یکبار در اروپا دیدم مردی پا برروی گلهای نورسته می گذاشت و هیچکس او را شماتت نمی کرد.دیدم که دختری دندان های نجابتش را می کشید و همه برایش هورا می کشیدند... بعدها او را با دندان های مصنوعی ندامت دیدم که آدامس حسرت می جوید. و زنی را دیدم که قلب نازک خود را بر روی بند هوس پهن کرده بود و بادیت های باد، آن را تکان می داد. و دختری را دیدم _در مجلسی_ که دور جنازه ی نجابت خود می چرخید و در سوگ حیای خود، بلند فاتحه می خواند و دیگران برایش کف می زدند. و مردی را دیدم که در چشمهایش دشنه می ساخت و دختران نابینا به او سلام می کردند. و زنی را دیدم که به امید شانس محبت، یک عمر، اعانه ی رابطه می خرید.

آری عزیزان! شما هم کم و بیش، شاهد دردمند هبوط آدمها و سقوط ارزشها بوده و هستید. و این همه از آن است که زمانه دگرگون شده است و ارزشها واژگون. دنیا میل به انحطاط پیدا کرده است و استعداد اضمحلال در جهان قوت گرفته است. سیلس عفن و بنیان کن به راه افتاده است که اشتهایش تا هضم همه ی استعدادها و آلودن همه ی فطرت ها پایان نمی پذیرد. و شما تا زمانی که بر چکاد قله ی ایمان ایستاده اید، هیچ سیلی دامن عفاف شما را تر نمی کند. شما عاقلانه می اندیشید و عاشقانه راه می روید. ما با پانصد نفر از شما گفتگو کردیم و از اکثریت غریب به اتفاق شما، جواب های صادقانه و معقول شنیدیم. پاسخ سوالهای ما از فطرت های شفاف و دست نخورده بر می خاست. پرسیدیم: « اگر حجاب در این مملکت اجباری نبود شما چگونه ظاهر می شدید؟» پاسخ اکثر قریب به اتفاق شما، این بود:« ساده ظاهر می شدیم. پوشیده می آمدیم، خود را در معرض نمایش نمی گذاشتیم، گلهای وجودمان را به چشم های آلوده نمی فروختیم...»  این نشان می دهد که با اکثریت مردم دنیا فرق می کنید. خواب نیستید، چراغ هوشیاری هنوز در وجود شما روشن است و روشن می ماند. پاک مانده اید، پلیدی جهان هنوز دامن شما را نیالوده است و آلوده نمی کند، نمی تواند آلوده کند.

اما... اما این روشن و پاک ماندن و آلوده نشدن، ساده نیست، هوشیاری مستمر و همتی عظیم می طلبد، وقتی که شما در قلعه های محکم عفاف و بیداری و حجاب، نشسته باشید، تیر زهرآگین هیچ نگاه و تعرضی نمی تواند قلبتان را زخمی کند. پس قدر این قلعه را بدانید و تمام هوش و حواستان را معطوف حراست و حفظ آن کنید.

قصه راز بسته

راه فراروی ما

همره قصه ما

               بلندیشم قشنگه     

خسته نشی نترسی

       کوله بار تو جمع کن

                   مشتی از خاک بیارید

                                           گل چسبنده را پخت

                          بله درست تو گفتی

                                         بگذار بهتر بگویم

                       گفت فرشته ها سجده کنند به انسان

انسان قصه ما

قرار گرفت در بهشت

گرسنگی و گرما

تشنگی و سرما

برهنگی سؤاله

اما خدا در بهشت

                     انسان ونهی کرد از یه چیز

                                                    باز هم سؤال می پرسم

                                                                              نهی خدا از چی بود؟

                             درخت سیب یا گندم

                                                     نگی اگه درخته

بدون همره قصه ما

                     درختای در بهشت

                                         فرق می کنند با زمین

                بالاخره گول خوردش

                                       رفت سراغ آن درخت

چی شد چی شد ای انسان!

    هی این طرف ان طرف

دلش نمی خواست خدا

اونو اینطور ببینه

                                                                    ناظر اعمال ماست

خدا اونو هبوط داد

به این زمین خاکی

         زمین نه اینکه خوب نیست